Dit jaar hebben vrouwen in Nederland honderd jaar kiesrecht. Passief kiesrecht welteverstaan. Zelf stemmen mochten ze pas twee jaar later, wat de curieuze consequentie had dat de eerste vrouw in de Kamer daar in 1918 kwam op basis van mannelijke stemmen.

Ok, Nederland was er niet eens zo heel laat bij, zoals bij de afschaffing van de slavernij. Nieuw-Zeeland en wat Scandinavische landen gingen ons – niet ongebruikelijk – voor. En we maakten het niet zo bont als Zwitserland (1971!)

Maar man man, onze Kamervrouwen hebben nog wel spitsroeden moeten lopen onder het paternalistische dedain van hun mannelijke collega’s en het vaderlands journaille – ‘een lief figuurtje en bescheiden manieren’. Pas eind jaren zeventig steeg het percentage vrouwen in de Kamer boven de tien.

Ik schreef korte portretjes van zeven markante Kamervrouwen, die vaak hun leven in dienst stelden van hun werk. Toffe dames in alle uithoeken van het politieke spectrum. Een favoriet: kleurrijk PvdA-politica Wijnie Jabaaij, moeder van Karin en Ronald Giphart.

Altijd gehuld in ‘een wolk van Chanel 5’, zette ze zich in voor vrouwenrechten, ontwikkelingssamenwerking en de Antillen. Ze trok het land door voor spreekbeurten met een etalagepop die, afhankelijk van de doelgroep, Willemijn of Marie heette, waarmee ze vrouwenrollen illustreerde.

Bij haar begrafenis zong VVD-collega Erica Terpstra de Internationale.